I paprekshmi/ Nga Anila Hoxha

Përpiqesh të parkosh në lagje. Aty ku ke shtëpinë dhe për të cilën paguan një serial taksash për jetesë në komunitet.
E pamundur.
Dikush ka vendosur shirit në vendin e përbashkët të të gjithëve. Sepse duhet mbajtur i zënë vendi për betonieret. Ato erdhën mbasi u shkulën pemët, dhe ne as që na u bë vonë.
E ç’na duhej neve! Po sikur të kene armë! Ose me siguri kanë lidhje atje lart. Patjetër që po, se për ne të tjerët ia behin e na kërkojnë llogari dhe për teshtimën me zë të lartë!
Kështu pra, mjedisi i përbashkët që nuk doli se ishte shumë, u zaptua. Respekt i dashur zaptues! Se ti je i paprekshëm nga të paprekshmit.
Të përshëndes duke ulur kokën e duke parë hallet e mia.
Se ç’më duhet mua, apo jo, ai është më i fortë dhe unë jam një.
Mbasi sorollatem e katandisem duke i bërtitur makinës, e lë kuturu. Fap, sikur dalin nga dheu ata rregulluesit e parkimit, Policia Bashkiake.
Respekt dhe për ta dhe blloqet e tyre.
Ata nuk e shikojne shiritin e zaptuesit, që ndonjë ditë do ia behin në kuzhinë. Por shikojnë makinën me bllokazh dhe citojne ligjin. Turp për mua!
Respekt për zaptuesit! Respekt për Rrajat e çdo zone.
Se s’ka ç’më duhet mua se ATA ma zunë ambjentin e përbashkët, siç nuk kishte pse te flisja edhe për çështje të tjera, që gerryejnë direkt jeten time.
Respekt për policin e parkimit që kap banorë si ne, se edhe ai është i vetëm në mes te vapës. Po sikur AI i madhi ta heqë nga puna, se ky I MADHI këtu e ka mik atë atje? Respekt për të mëdhenjtë! Kështu që e lëmë që as polici të mos e shikoje betonieren, që ka bllokuar trafikun, dhe as njeri nga ne mos ta ngrejë zërin. Në vetëm 300 metra shikoj se u bëmë shumë “ç’na duhet neve!”
Respekt zaptuesve!
Shkoj në shtëpi duke përgëzuar veten për heshtjen dhe shmangien e sherrit me ATA, por betonieret që kanë punuar gjithë natën e do vazhdojnë edhe gjatë fundjavës, ndjej se ma marrin frymën me një zhurmë të padurueshme. Ndjej sikur s’kam të drejtë të rri në shtëpi. Por nuk dal në ballkon.
Nuk kërkoj ndihmë.
Kështu kanë vepruar edhe fqinjët e mi. Të gjithë njësoj.
As ata që punojnë natën nuk ankohen. Respekt dhe Inspektorit të Punës që monitoron Kodin e Punës. Për zhurmat? E kujt i bëhet vonë!
Ç’na duhet neve!
Pse u çmendem ne të na ndodhë si ai komshiu që parkoi aty ku kishin zaptuar ATA, dhe ata ia ngritën zgupthi mjetin? Mire ia bënë, ç’ju desh atij!
Kështu që bëj si fqinjët, dal prapë.
I them me shenja atij të betonieres “ mos u mërzit, hape rrugën kur të mundesh”. As atij s’ka ç’i duhet te merret me zaptuesin e madh , se AI i sistemon gjerat me nje telefon . Po pse t’ja prishim qetësinë atij, që t’u prishë qetesinë ATYRE?
Vazhdoj e lumtur përpara, se shpëtova pa bërë sherr, pa ngritur zërin.
Nuk ishte radha ime për t’u rrahur sot!
Me një fjalë model i shkelqyer, se kushedi ku e kanë armën, shkopin e bejsbollit, kushedi kë telefonojnë!
Hedh sytë dhe krahasoj përditshmërinë e të PANDESHKUESHMËVE, ndaj të cilëve nuk protesojmë me dhe të cilët vazhdojnë përpara të zaptojne çdo gjë tonën!
Tmerr apo jo? Nuk e di nëse jemi pak ne, apo më shumë ATA, që kanë tipare të njëjta.
Ata rrëmbejnë toka të trashëguara, ata rrahin herë në Krujë dhe herë ne bllok, herë në bregdet. Kërcënojnë duke e nisur me formën më të kulturuar, duke të keshilluar, pastaj vijnë vërdalle të afërmëve të tu dhe vijnë tek ti. Në jetën tënde ATA janë patjetër në një formë apo në një tjetër. Kuptoje këtë!
Ata janë bij deputetësh, janë të fortë që kanë hyre në politikë dhe të fortë që pas rrëmbimit të votave, duhet të marrin mbrapsht diçka. Ata nuk hetohen. Ata nuk shpallen fajtore, Ata nuk arrestohen. Për ta ekziston procedura.
Për ne mbijetesa.
Ndaj kur ai të vjedh token me falsifikim dhe ti denoncon se kadastra është “krim i organizuar” , askujt nuk i bëhet vonë. Mbasi mbarojnë punë me pronën tënde , ATA vijnë tek familja jote. Prona, jeta familja jote, s’janë më të garantuara, në rast se i paprekshmi i do, do t’i marrë. E vetmja e drejtë për ty, është sa do zgjasë përpëlitja.
Herë pas here do bëhet pak zhurmë, por prapë do vazhdojë ky rregull i pashkruar.
Kur ti ngre zërin për spitalet, punën, sigurinë, garancinë, ngre zërin për policin që flaket në rrugë, atë që hetohet për një pako cigare kontrabande, për të drejtat që janë të tuat, shikon që shteti, policia, prokuroria, inspektoriati, shëndetësia, e kështu me radhë, s’janë të tuat mik.
Janë të atij.
Zaptuesit!
E jona është heshtja dhe dhimbja që ndjemë nga ai shkopi i bejsbollit, që masakroi qytetarin e gurores.