Nga Albana Nexhipi Lekaj *
Është e pamundur që, teksa ndjek kryeministrin e vendit nëpër inspektimet e shumta që transmeton drejtpërdrejt në faqen e tij në fejsbuk, të mos vësh re një skenografi të mirëmenduar, me një skenë të përllogaritur në detaje, me një regji që nuk i shpëton pa u funksonalizuar as detaji më i vogël: skena të stërmëdha, krane që xhirojnë nga lart me lëvizje për ta kapur tërën, kameramanë që fokusojnë detajet, njerëz-funksionarë që “paraqesin forcën” dhe punonjës që shprehin lumturinë për kontributin e qeverisë në fushat e tyre.
Kush e ndjek kryeministrin në inspektimet e tij, e ka të pamundur të mos e perceptojë atë në rolin e dikujt që mezi pret të marrë vesh ç’është bërë, ç’po bëhet, e ç’do të bëhet, ashtu sikurse dhe publiku (militant ose jo), i cili e shoqëron për të kuptuar se ç’do të ndodhë nesër me jetën e tij, për të dhënë ndoshta verdiktin (notën/votën) për punën e bërë, ndërkohë që detajet domethënëse të skenave të mëdha, që proklamojnë sukseset e qeverisë, shfaqen ëmbël njëra pas tjetrës, me një rend logjik që dëshmon një mendje që mendon e një sy që kujdeset. Shkallë që ngjiten (që nxisin padurimin për të marrë vesh ç’ka atje sipër), shpinore karrigesh me shënime ‘para vaksinimit’, ‘pas vaksinimit’, postera ‘Shqipëria buzëqesh’, veshje të përsosura të punonjësve të urgjencës, autoambulanca po ashtu, mjekë që buzëqeshin dhe falënderojnë për mbështetjen që po u jepet…
E ke sërish të pamundur, nëse e ndjek kryeministrin në daljet e tij, të mos shquash skenat e mëdha ku ai, protagonisti kryesor, mbi të cilin rrahin parreshtur dritat e prozhektorëve dhe fokusohen pa ndërprerje kamerat, hyn i shoqëruar nga dikush. Nga dikush që shpjegon, për atë dhe tërë publikun që e ndjek, se ç’është bërë, ç’po bëhet e ç’do të bëhet në sektorin përkatës. Dhe ne të tërë e dimë që në Shqipëri vështirë se gjen skena më të medha se stadiumi Air-Albania dhe sheshi Skënderbej.
Dhe e ke të pamundur që, pas kësaj hyrjeje të protagonistit kryesor në këtë skenë të madhe, parjes së ngjarjeve që zhvillohen në të, i goditur tërë kohën nga laryshia e detajeve që vështirë se harrohen, të mos dalësh ashtu sikurse kryeministri, i kënaqur prej arritjeve dhe punëve të mira që po bëhen në këtë vend.
Por, deri këtu, se e vetmja gjë që të vjen ndërmend pastaj, është që Rama ka nisur shfaqjet për fushatën. Dhe nuk ka faj. 25 prilli zëre erdhi.
Gjasat janë që ai ta marrë edhe mandatin e tretë, dhe jo për ndonjë motiv tjetër, përpos faktit që kryetari i opozitës Lulëzim Basha, as nuk ka ditur dhe as nuk ka mësuar të aktrojë e të luajë liderash, dhe njerëzit, për të zezë të tij, i duan shfaqjet, shqiptarët po ashtu. Prej mijëra e mijëra vitesh i kanë besuar e i besojnë katarsisit dhe personazhit pozitiv. Edhe Shpëtimtarit në është nevoja. Dhe Rama po tregohet mjeshtër në këtë punë. Me këto krane, hyrje-zhvillim-mbyllje dhe Eskili do ta kishte zili.
_______________________________
*ish gazetare, pedagoge & përkthyese
