Sapo ka ardhur në shqip Danc, Danc, danc, një prej romaneve më të pëlqyera të shkrimtarit japonez Haruki Murakami, i cili e ka parë për herë të dritën e botimit në vitin 1988.
Ndodhemi në Tokion hiperrealiste, ku elementët modernë tipikë të kulturës kapitaliste, ndërthuren me ato tradicionale japoneze. Fillimisht përballemi me protagonistin, një gazetar freelance, me një divorc pas shpatullave e i palidhur me askënd tjetër, i cili, pas disa ëndrrave të çuditshme, shkon të bujtë në hotelin Delfin, në kërkim të diçkaje që dhe vetë nuk e di.
Dhe këtu nis e përshfaqet intriga, një farë hetimi në kërkim të lidhjeve me gjërat e një ish të dashure, Kikit.
I lodhur nga të mos bërit gjë, a nga të bërit e gjërave mekanikisht, personazhi kryesor zhytet kokë e këmbë në këtë mister, duke hasur në rrugëtimin e tij një sërë personazhesh interesantë: një adoleshent rebel, një shok të dikurshëm shkolle, tashmë artist i famshëm, një poet amerikan pa një krah, një recepsioniste hoteli e dalë mendsh, një prostitutë luksi e vrarë… dhe kështu fillon e shtjellohet historia, një ndërthurje e ndërlikuar, aspak e thjeshtë, ku çdo personazh është i lidhur ngushtësisht me tjetrin.
Ngjarjet në roman rrëfehen në vetë të parë prej protagonistit, të cilit nuk ia mësojmë emrin deri në fund. Prej tij, në mendje të mbetet karakteri i spikatur i një burri tek tek të 35-tat, me një jetë të çrregullt që na përshfaqet dora-dorës, teksa rrëfimi bën para.
Është tejet e vështirë t’i shpëtosh magjisë tek Danc, Danc, Danc, një roman ku Lindja dhe Perëndimi shkrihen në një, ku diskursi mbi kapitalizmin dhe tradita japoneze, të mbështjellin e të nxisin të ngresh pyetjet e mëdha ekzistenciale.
E ke të pamundur gjithashtu, në këtë rrëfim të Murakamit, të mos vallëzosh ashtu sikur të fton edhe titulli, nën ritmet e muzikës që mbizotëron përgjatë gjithë romanit. Teksa lexuesi rron së bashku me protagonistin shndërrimin e tij nga një personazh pa vlera, në një njeri që nis e i jep vlerë çdo çasti në jetë, tingujt e muzikës ndërkombëtare, kryesisht të viteve ‘80, janë muzika që buron prej librit, e cila, në përmbyllje të tij, të grish me me tingujt e artistëve si Elvis Presley, Rrolling Stones, dhe Who.
I tërë romani, siç shprehet edhe Chicago Tribune, është “‘një përzierje interesante e shkencës dhe e fiksionit modern, suspansës së ankthshme dhe miteve të lashta… një hiperbolë herë qesharake, herë misterioze dhe ogurzezë… që trajton shqetësimet njerëzore bashkëkohore” dhe padiskutim një botë magjike, ku mund të zhytemi çdo kohë.
Lexim të mbarë!
