Rastësia e pruri që pas festave të fundvitit të bujtja në një nga fermat më të reja në vend, në atë të Shelegurit të qarkut Korçë.
Rruga që prej Tiranës e deri më atje, qe në fakt 5 orë e gjatë e mes maleve (nëse i bije nga Përmeti, por edhe nëse i dilje nga Korça,), por çlodhja dhe paqja që gjeje më pastaj në ato shtëpiza të vogla druri mbushur me dritëza, qe një prej shpërblimeve më të mira për mundin e bërë.
Mëngjesi i të nesërmes, aq i dielltë sa nuk dukej si 1 janar, do më hapte para syve një pamje mbresëlënëse. Një kodër e bukur plot me pisha, i bënte hije lëndinës ku qenë ngritur shtëpizat, e ca më tej një radhë koshere bletësh, aromë qumështi e vezësh të freskëta, pa përmendur pitet e ngrohta, që në të ftohtin e janarit i shëmbëllenin përkëdheljes më të ngrohtë.
Sipas asaj që më rrëfyen të zotët e kësaj ferme, “Shelegur Farm” ka thuajse një 1 vit që është hapur dhe preferohet shumë nga të huajtë që vizitojnë zonën. Ndodhur pranë Leskovikut, buzë kufirit me Greqinë e rreth 40 minuta larg Ersekës e Korçës, hapësira që ndodhet në mes të pyllit me pisha të Gërmenjit, e rrethuar për momentin me një gardh të thjeshtë fshati, është më së paku një oaz për syrin, mendjen e trupin, e më së shumti, po t’i jepet një dorë, një nga pikat më të frekuentuara të turizmit në këtë zonë të Shqipërisë.
Ne e quajmë Shelegurin si lagje të Vrëpckës, rrëfen Xhelal Mezini, 75 vjeçari që e ka ngritur këtë fermë së bashku me të vëllanë,Luanin, por meqë qenë pronat, krijuam këtë fshat në 92-in. Në kohë të Enverit nuk të linte njeri të ngrije shtëpi këtu, se qe afër kufirit. Është një zonë që u pëlqen shumë të huajve që vijnë, mirëpo shteti e ka harruar si zonë, se duhen bërë investime, vazhdon ai, teksa rrëfen se dikur Vrëpcka ka pasur rreth 80 shtëpi, por tani në të kanë mbetur vetëm dy të tilla, se shumica ka emigruar. Në kohën e kooperativës, fshati numëronte 15 mijë kokë të imta, blektori, sqaron Xhelali, kurse tani ka vetëm ç’mbajnë familjarët për nevojat e tyre. Të huajtë kur vijnë u pëlqen mali, pylli, të gjezdisin këtej lart, se janë sheshe nuk janë male, janë burime të atilla me shumicë, gjithë ky ujë që vjen, që mbushet liqeni, është ujë burimi, dhe është ujë shumë i ftohtë. Të vesh në behar e të vësh dorën atje, 5 minuta të paralizohet, tregon i entuziazmuar ai.
Për kë bujt në fermë, Niku, i biri i Xhelalit, rrëfen se ofrojnë edhe guida në atraksionet turistike përreth.
Kemi afër Kalanë e Gradecit, thotë Niku, me makinë çerek ore, rrugë mali, ka gjëra të vjetra, është monument kulture. Kemi liqenin e Shelegurit, ujëvarën ku mund të shkosh për 40 minuta në këmbë. Rruga, rrugë malit, por e mirë. Kalon mes pyllit, por është e mirë. Kemi llixhat e Sandraporit, dhe atje i shpiem njerëzit që dëshirojnë dhe hiking me këmbë. Ka liqene të bukura. Në dimër është disi e vështirë për t’u ngjitur, por në pranverë është shumë më e lehtë. Lart janë liqenet e Shelegurit, me lëndina shumë të bukura. Ata që vijnë hanë mëngjesin këtu, nëse duan, marrin diçka të vogël me vete, e deri pasdite ngjitemi e rrimë atje. Të gjitha këtu janë bio. Byrekë bëjmë 3-4 lloj me hithra, që janë të zonës, kurse mesnikun zakonisht për Vit të Ri, se futet një lek brenda, dhe kujt i bie, rezulton me fat.
Por “Shelegur Farm” nuk ka vetëm kaq. Xhelali rrëfen se mes shumë gjërave bio, kanë edhe mjaltin të tillë, me bletë që ushqehen mes pishave. Mjalti i tyre, shprehet Xhelali, me aq sa i kanë thënë gjithnjë të huajtë, është tejet me vlerë për një sërë gjërash, e sidomos për të kuruar mushkritë.
Këtu ne i kemi ushqimet bio, më shpjegon hareshëm. Po të shohësh qytetin, ata sa vijnë e shëndoshen. Ata hanë ushqime me gjilpëra e të mishit e të viçit, kurse këtu nuk ka, janë të natyrës, dhe të huajt, sa vijnë që shikojnë blektorinë, u pëlqen. Ne bëjmë nga të gjitha ushqimet tradicionale të fshatit. Dhe më përpara gatuheshin. Ca ushqime që bëheshin ahere, i mësojmë dhe ne qe t’i bëjmë sot. Kemi mish qumësht djath sallaturina, i bëjmë vetë, perimet, domate kastraveca, po po të tëra këtu, e nuk krahasohen të hash një domate me ato që prodhohen andej e ato që bëhën këtu. Edhe mjaltin e bëjmë këtu, se mjalti i pishës është shumë kurativ, për disa lloj sëmundjesh, këtë na i kanë thënë edhe të huajt kur vijnë këtu. Një gjerman madje ka ardhur këtu, se donte të bënte spital dhe teleferik, se për mushkëritë këtu, është shumë mirë.
E teksa aroma e pishave të mbush mushkritë, e pamjet e liqenit të Shelegurit, pak minuta larg të ngopin sytë, Xhelali thotë se kanë ndërmend ta zgjerojnë edhe më, e unë jam katërcipërisht dakord me të, sepse ia vlen që kjo bukuri të shijohet edhe prej shumë të tjerëve, vendas e të huaj, që duan natyrën e kontaktin e drejtëpërdrejtë me të.
Menodjmë ta zgjerojmë, vazhdon Xhelali rrëfimin e tij, vjet e hapëm ne, vit i dytë ky. Nuk na ka mbështetur njeri në shtet. Zona është shumë e thellë. Po le të jetë zonë e thellë, po të dojë shteti bën mrekulli. Se le të jetë zonë e bukur, por pa njerëz nuk ka vlera, thotë shpresëplotë ai.
© MetropolPost.al
