Aktualisht në kinematë e Tiranës po shfaqet filmi “Napoleon”, me regji të Ridley Scott-it dhe me një kastë aktorësh të njohur edhe për rolet e tyre të tjera nëpër filma historikë, siç është ai i Jouaquin Phoenix, të cilin spaktatori e ka hasur edhe tek filmi “Gladiatori”, po në rolin e një perandori.
I cilësuar në fakt si “një epikë që detajon ngritjen dhe rënien e perandorit francez Napoleon Bonaparte“, filmi “Napoleon” ka ngjallur në kontekstin shqiptar diskutime mbi atë që regjisori është përpjekur t’i sjellë publikut, me trajtesën kinematografike të këtij personazhi të njohur të historisë botërore.
Dhe ja çfarë thotë nga perspektiva regjisoriale, i riu Gjon Muçi, i cili përmes disa penelatave të shpejta mendimi, përpiqet të na sjellë thelbin e kësaj trajtese sipas këndvështrimit të tij.
“Film me përmasa epike, skena betejash spektakolare, por me një trajtim sipërfaqësor të njërit prej personazheve më të rëndësishëm të historisë moderne”.”, shprehet për MetropolPost Gjoni. “Xhirimet janë profesionale dhe estetikisht të pranueshme, tonaliteti i ngjyrave i errët dhe pakëz i zymtë, çka krijon kontrast me trajtimin e ngjarjeve historike. Ekrani sugjeron një film serioz historiko-politik, ndërkaq Napoleoni shfaqet më shumë si një adoleshent i dashuruar dhe kapriçoz. Dialogjet janë më shumë sensacionalë dhe humoristikw; do të ishte më e pranueshme sikur të ishte një film satirik mbi Napoleonin dhe jo një që përpiqet të jap përshtypjen e një bioepiku madhështor.
Në fund të filmit nuk e ndjen se ke mësuar diçka më shumë se kush ishte Napoleoni, si punonte mendja aq e famshme e strategjive luftarake, kush ishte shtysa e vërtetë e ambicies dhe megalomanisë së tij, si dhe e egos së pangopur për pushtet. Sikur dikush të më thoshte që Ridley Scott e ka menduar këtë film kur ka qenë në gjimnaz nuk do habitesha. Në fakt është dikush tjetër skenarist, David Scarpa, vetë regjisori nuk e ka marrë përsipër shkrimin e ngjarjeve. Skena ku Napoleoni ndiqet nga revolucionarët sado mbresëlënëse me hedhjen prej shkallëve të Napoleonit/Joaquin Phoenix, pasohet fill më pas me një shkëmbim qesharak me të vëllain ku kinse “manipulojnë” turmën me një trajtim dhe dialog që do shihje në çfarëdolloj komedie mediokre dhe që thuajse të bën të harrosh menjëherë ngjarjen e sapondodhur. Kjo skenë është një shembull i mirë i aktorëve që kanë bërë gjithë ç’kanë mundur, por kur materiali i ofruar çalon, fatkeqësisht pak rrugë mund të arrish të kryesh në fund të fundit.
Filmi është mjaftueshëm argëtues, në atë aspekt rrjedh dhe nuk çalon. Nëse dikush do të shohë një film të madh Hollivudi me luftë, atëherë me shumë gjasë nuk ka për t’u zhgënjyer edhe prej këtij. Por nëse hyn në sallë duke pritur një analizë të thellë të njeriut dhe mendjes së tij, besoj se do zhgënjehesh thellësisht. Njerëzit që duan ta shikojnë për të mësuar diçka nga historia, i këshilloj t’iu rikthehen ndonjërit prej trajtimeve më të hershme, ose të presin dhe ca kohë produksionin mbi shtatë vite në ndërtim të Spilbergut, Kristiane Kubrick dhe Jane Harlan, të bazuar mbi kërkimet dhe paraproduksionin e famshëm, të ndërprerë në mes të Stanley Kubrick-ut. Por nëse do dhe kërkon veç spektakël, pa e vrarë mendjen për njeriun dhe ngjarjet historike, atëherë shko në sallë për të parë filmin e Ridley Scottit se nuk ke për t’u zhgënjyer.
Në rolin e kritikut, nuk do t’i jepja më shumë se 2.5 nga 5 yje.”
Gjon Muçi
