Shënim: Për të gjithë maturantët, por sidomos për prindrërit e tyre!
Caroline Sacks gjithmonë kishte ëndërruar të bëhej shkencëtare. Që në moshë të re, Sacks shkëlqente me rezultatet e saj akademike, veçanërisht në shkencat ekzakte. Duke u rritur, ju forcua më tej interesi për shkencën sidomos për biologjinë. Ajo e përfundoi shkollën e mesme si studente e shkëlqyer.
Kur vendosi të shkojë në Universitet, ajo kishte dy mundësi, të studionte në Universitetin Brown-it një Universitet i Ivy League ose në Universitetin publik të Maryland-it.
Ashtu sic do të bënte cdo student abicioz i mbështetur nga prindër edhe më abicioz, ajo zgjodhi Universitetin prestigjoz të Ivy League . Por e reja Sacks në Brown, u dekurajua jo vetëm nga notat e para të saj, por edhe nga ndjenja se ajo nuk ishte aq e aftë akademikisht krahsuar me bashkëmoshatarët e saj. Duke mos u përballur dot me zhgënjimin ajo vendosi të braktisë studimet në biologji bashkë me to dhe ëndërrën e saj për tu bërë shkencëtare. Sot, teksa hedh vështrimin prapa në kohë, Sacks është bindur se po të ishte ndjekur Universitetin e Maryland tani do të ishte shkencëtare.
Historia e saj, të cilën e kam lexuar tek libri i Malcolm Gladwell “Te Luftosh Gjigandët”, mu kujtua ndërsa pas 24 vitesh më telefonon një ish-shok klase i gjimnazit, i cili kërkoi një këshillë për Universitetin që duhet të zgjidhte e bija e cila po ashtu është nxënëse e shkëlqyer.
U përpoqa t’i shpjegoj që më shumë sesa dikush që nominon kush është universiteti më i mirë për një degë të caktuar, është e rëndësishme ku stundeti ”përshtatet” më mirë. Madje nëse studenti nuk përshtatet, avantazhi kthehet shpejt në disavantazh.
Studimi i Universitetetit të Standford i titulluar “Përshtatja përmbi Renditjen” tregon sesi mijëra studentë, njësoj si Sacks, pësojnë krizë identiteti, kur për herë të parë në jetën e tyre, nuk janë në krye të klasës. Zhgënjimi krijon stres dhe presion, duke penguar zhvillimin e tyre personal, pasi vetëbesimi i njeriut dhe kofidenca e tij mbështeten kryesisht tek krahasimi me grupin ku bën pjesë. Ndaj shpesh është demoralizuese të jesh një “peshk i vogël në një det të madh.” Gjërat që shoqëria i sheh si prestigjioze dhe të kërkuara nuk janë gjithmonë aq të dobishme sa duken. Më këtë nuk dua të them që një Universitet i mirë nuk ndihmon në karierën profesionale por faktorët që e përcaktojnë suksesin e mëtëjshëm gjenden definitivisht tek karakteristikat individuale edhe pikërisht tek besimi tek vetja, kofidenca, këmbëngulja edhe motivimi. Emri apo prestigji i Universitetit nuk është as parakusht për sukses dhe as garanci për të.
Për shembull, 10 komapnitë e para të 500 kompanive të “Fortune” drejtohen nga njërëz që kanë përfunduar studimet në universitete shtetërore amerikane. Po ashtu, po të shohësh listën e kompanive private me rritjen më të shpejtë në Amerikë per 2021 rezulton se nga 10 kompanitë e renditura të parat,vetëm dy CEO (Keith Cooper–CEO i Revolucionary Clinics–dhe Colin ëalsh–CEO i Varo Bank), kanë përfunduar studimet në Univeristetet e Ivy League.
Për shumë prindër dhe fëmijët e tyre, hyrja në një Universitet të mirë, nuk është thjesht një sfidë, por një qëllim në vetvete. Një po ose jo nga Harvard, Duke, LSE, Queen Mary, apo të tjerë universitete, shihet si masa përfundimtare e vlerës së një të riu, një vendim detyrues , një pararojë e pakundërshtueshme e sukseseve ose zhgënjimeve që do të vinë më pas për të. Në fakt e verteta rezulton krejt ndryshe.
Le tu mësojmë të rinjve tanë që, “Univeristiteti ku do të shkoni, nuk do të përcaktojë atë që ju do të jeni, ajo është brenda jush”.
Për të gjithë maturantet por sidomos për prindrëit e tyre !
