Gëzuar ditën mësues i kohëve tona, por a ke motiv të gëzosh? Mos vallë ke mundur të mbash në këmbë një sistem arsimor të fortë? Mos ngaqë nuk iu gëzove një çast militantizmit, për të ruajtur të panjollë atë figurë që nevojiitet me qenë si kristali? Mos i ushqeve gjë brezat me një dije të shëndoshë, që nuk u bë alternative sipas tekave të kujt kishte pushtet? Mos ngase nuk bëre pazar me dijen? Ngase nuk promovove plagjiaturën?!
Gëzuar mësues, adhurimin që brezi im e ka të vështirë ta harrojë, por që me gjasa nuk do jetë i njëjti për brezat që vijnë, të cilët tek ti shohin më së shumti (thënë zhargonin e të rinjëve) njeriun “pabuks” dhe jo atë të dijes, që e ka punën si mësues se militon në ndonjë parti dhe merr rryshfet sa herë mundet.
Gëzuar mësues i bashkëkohësisë, e gëzofsh jetë e mot, por druaj se në zemrën tënde brengat duhet të jenë të mëdha, e më shumë se për të gëzuar, në të voglën tënde ka më tepër vend për trishtim. Trishtim se të vunë në udhekryqe, prej nga nuk pate forcën të zgjidhje udhën e duhur, se mendove vetëm si të mbijetoje vetë dhe jo për brezat që mbrujte.
Nuk të bëjmë fajtor, mësues! Ta gëzosh ditën, por ti prite politikën të të jepte vendin që të takon, duke harruar se viteve që rrodhën, nuk ua mësove respektin ndaj teje politikanëve, të cilët, pale nën ç’shëmbëlltyrë, por tek e fundit edhe në tënden, u shndërruan në qenie egoiste, kur duhej të ishin në fakt më altruistët, për të ndërtuar një botë më të mirë për të gjithë ne.
Të paçim mësues, të mirë siç duhet e saç i duhet një vendi në zhvillim, që “bota” të mos e vërë poshtë.
Të paçim, e na paç, por mos harro se i yti, është mision, e për fatin tënd të mirë, të duhet të rilindësh sa herë të mundesh, prej hirit tënd, njësoj si feniksi, e përjetësisht.
